Straatje in Argiroupoli

  • Pieter

    Argiroupoli wordt, zo zegt ons reisgidsje, beschouwd als het mooiste bergdorpje van West-Kreta. Het dorpje ligt tussen de uitlopers van de Lefka Ori, bij de vindplaats van de Helleense stad Lappa.

    Ik heb het niet zo begrepen op die toeristische dorpjes. Natuurlijk, Argiroupoli ligt fraai tegen de heuvels, heeft pittoreske straatjes en huizen, maar dat hebben heel veel Kretenze bergdorpjes. We kwamen in de tweede helft van de middag aanrijden, een tikkeltje moe, dus dat zal onze waardering ongetwijfeld hebben beinvloed. Veel auto's en een paar bussen op de parkeerplaats, half april, dus in de zomermaanden zullen dit er nog een paar meer zijn. De toeristen in een straal van pakweg 150 meter, verveeld en luidruchtig op terrasjes of in de souvenierwinkeltjes, nou dan heb ik het eigenlijk al gehad…..

    Enfin, als je iets verder loopt is het al snel rustiger en beleef je de schoonheid van het dorpje. Zoals gesteld niet heel bijzonder, er zijn talloze plekken op Kreta waar het zeker zo mooi is en waar de dorpsbevolking zich authentieker “gedraagt” dan in Argiroupoli.

    De mevrouw op deze foto mag niettemin authentiek worden genoemd. Niet eens zo ver van het centrum geniet ze van haar middagrust. Tot deze toerist met zijn fototoestel langs komt……

    http://www.pbase.com/piet01/image/96884445/original

    Pieter

  • Pieter

    Oeps, ik heb de verkeerde foto bij mijn verhaal geplaatst. Hieronder de goede…

    http://www.pbase.com/piet01/image/96884445/original

    Pieter

  • Dimitraki

    Pieter,

    Vraag jij ook altijd of je inwoners mag fotograferen of neem je de meeste foto's “stiekem” ?

    Ik durf het n.l. nooit…

    groeten,

    Dimitraki

  • Martine Prest

    Ik ken Argiroupoli alleen zo:

    De watervalletjes:

    En het kerkje:

  • Pieter

    Als het om portretten gaat vraag ik altijd. Het lijkt me tamelijk ongepast om pakwek 50-100 cm voor iemands neus te gaan staan met een groot fotoapparaat+lens en dan doodleuk te gaan klikken.

    Bij wat grotere afstanden, als de mensen wat minder groot en/of frontaal in beeld komen vraag ik niet.

    De wat oudere mevrouw op deze foto was als het ware een twijfelgeval. Ze zat half te dutten en dat is nou net een beetje de charme van de foto. Dus ik heb een paar foto's genomen, vervolgens kreeg zij in de gaten dat er wat loos was en heb ik -in mijn handen en voeten Grieks- uitgelegd wat ik aan het doen was. Ze vond het geloof ik wel goed, nog niet helemaal wakker. Ik heb het maar zo gelaten.

    Het vragen om een foto te mogen maken leverde op Kreta trouwens geweldige ontmoetingen op. Ik ben vele malen uitgenodigd om aan te komen schuiven, kreeg koffie, koud water, sinaasappelen, walnoten, verschillende keren een neut en zelfs artisjokken voorgeschoteld. Heerlijke gesprekken, zeer gastvrij, zoveel gebeurt er niet in die dorpjes, dus men vond het fantastisch dat er wat beweging kwam in de dagelijkse sleur.

    Helaas spreek ik geen Grieks, dus het was behelpen. Een aantal keren sprak een man wat Duits, vrouwen nooit. Vele Kretenzers hebben een aantal jaren in Duitsland gewerkt, opvallend vaak in autofabrieken, dus in dat geval kon ik me een beetje verstaanbaar maken. Verder ging het zoals gezegd met handen en voeten. En hoewel men begreep dat ik geen woord Grieks sprak, weerhield dat menigeen er niet van om honderduit in hun landstaal tegen mij aan te praten. Meestal vertrok ik na 15-20 minuten onder dankzegging voor de drankjes en vriendelijkheid.

    Dat vind ik het aardige van fotograferen. Het “dwingt” mij om er op uit te trekken, ik kijk intenser om mij heen, het levert ontmoetingen en contacten op die ik anders niet zou hebben en tenslotte af en toe ook nog eens een leuk plaatje.

    Meestal ging ik samen met met vrouw op stap, soms ook alleen. In het laatste geval werd ik vaker uitgenodigd voor een kop koffie, dan wanneer we met z'n tweeën waren. Overigens vroeg men wel altijd waar mijn vrouw was en of ik kinderen heb. En zo kabbelden de gesprekken voort. Ondertussen maakte ik af en toe een foto. Leuk hè?

    Gut het lijkt wel of ik er jaren heb gewoond, maar het waren maar 13 vakantiedagen…..

    Pieter

  • Pieter

    Martine Prest schreef:

    > Ik ken Argiroupoli alleen zo:

    > De watervalletjes:

    Ja, die (niet natuurlijke) watervalletjes zijn dacht ik de bezienswaardigheid van Argiroupoli, naast een Romeins mozaieken tegelvloer. Van beide trekpleisters werd ik niet echt opgewonden. Die woning in de rotsen heb ik trouwens gemist. Da's wel jammer.

    Pieter

  • Martine Prest

    Ja, de watervallen zijn inderdaad nep. Dat vonden wij ook wat minder. Maar het kerkje in de rotswand was wel mooi. Die tegelvloer ken ik weer niet. Zie zo blijft er altijd wel wat te wensen over om te gaan zien.

  • Inge

    Ben je ook bij de plataan geweest Pieter?

  • Harry

    Dit is de trap in Lappa, niet Argiroupoli, die begint bij de poort, bij de bakker en d

    an richting de mozaiekvloer gaat

    Lappa, het oude, hoge dorp althans, staat in z'n geheel op de wereld erfgoed lijst.

    Mag niks verbouwd o.i.d. worden zonder heel veel toestemming.

    Argiroupoli is inderdaad nep: alle watervallen en watergordijnen etc. wordengemaakt door pompen !!!

    Mooi is het er wel en onder de bomen, ook die grote jongen, is het in de schaduw heel aangenaam.

  • Harry

    Pieter bedoelt ook Lappa: de oude stad !!